Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/032

Parę lat wysiłków, by nawzajem nowe tortury dla siebie wyszukiwać, by się coraz wyrafinowaniej szpilkować, kłuć... ach! w tem byli niezrównani!
 I jak lekko się rozstali!
 Widział ją przed sobą, jak wrogim i hardym wzrokiem patrzyła na niego:
 — Teraz wiem, żeś pan mnie nigdy nie kochał. Uwalniam pana z tego ciężkiego jarzma małżeństwa.
 A on zimny i spokojny:
 — Nie graj pani komedyi. Zdawało mi się, żeś pani dumna, ale sumienie pani tchórzliwe jak u pierwszej lepszej szwaczki. Popełniłaś pani cudzołóstwo — all right — ale uniewinniać się przed sobą: wstyd!
 — Brutal!
 — Czemu? A może i jestem brutalny. To jedno tylko za złe pani biorę: taka dumna pani dała się wziąść na lep głupim, ordynarnym pochlebstwom — smarkacza!
 Trzasnęła drzwiami.
 Tak się rozstali.
 Dobrze się stało. Tylko dzieci, dzieci, te biedne sieroty!
 — Cóż to? poczniesz się rozkwilać? czy nie będziesz umiał wychować dwojga dzieci? Chcesz się koniecznie odziewać togą nieszczęścia, kiedy to nieszczęście jest twojem szczęściem?
 Och, jaka ta dusza kłamliwa i zła!
 Była dlań męczarnią i bólem — wyzwolił się wreszcie, a teraz miałby ochotę udawać nieszczęśliwego, zdradzonego Cicisbeo!