Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/039

 Jakiś straszny smutek wypełniał po brzegi jego duszę.
 Szatan okrążał to miasto.
 Przyjaciel przyjacielowi podstawiał nogę, zdradzał jego tajemnice, grzebał mu w duszy nieczystą ręką. Żony oddawały się rozpuście w pokojach studentów i dziennikarzy: fałsz, przedajność, obłuda i najstraszniejsza ze wszystkich zbrodni, głupota, rozbiły tu swe świątynie.
 Pamiętał, jak przed kilku laty powrócił do ojczyzny. Z takiem gorącem sercem, z taką bezbrzeżną miłością, że w każdym uliczniku widział przyjaciela, bratał się z każdym dorożkarzem...
 Dziwne wszakże! u progu relikwiarza powitał go błazen!
 Przystępuje do niego jakiś młody człowiek, patrzy na niego sztywnym, osłupiałym wzrokiem.
 — Pan jest naszą chlubą — czyż nie tak?
 — Nic o tem nie wiem.
 — Przesadna skromność, właściwa tylko geniuszom.
 — Nie klep pan głupstw — ot! podaj mi pan rękę i siadaj.
 — Panie, nie jestem wart być cielakiem, z którego skóry zrobione buty pańskie, a cóż dopiero podać mu rękę.
 — No, to siądź pan — wypijemy kieliszek wódki!
 Siedzą chwilę w głębokiem milczeniu.
 — I cóż? stary Zygmunt niezakołysał się na pańskie przywitanie?