Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/047

 A Twoje imię święte, niech będzie błogosławione!
 Ktoś Ty? Czem-eś Ty?
 Uczuł straszny lęk. Ale tylko na chwilę.
 Bo już, już padł na kolana i oparł skroń o sofę.
 Chciał się modlić; nie umiał.
 Więc tylko jeden bełkot, jeden krzyk, jeden straszny, cichy smutek:
 — Wybaw mnie, Panie!
 Turkot na ulicy stał się nieznośny. Oprzytomniał.
 — Tak, tak.... tak się kończą chwile uniesienia i smutku. Trzeba iść spać — he, he — spać... Och, jaki-m ja zmęczony!
 Obejrzał się.
 — Wstydzę się ja nigdy nie jestem śpiący, ani zmęczony.
 Położył się na kanapie.
 I nadeszła biała godzina. Położył swe serce w białe jej dłonie i płynął tam, gdzie szatan przestał podszeptywać ludziom, by przyjaciel przyjaciela zdradzał, by żona z lekkiem sercem męża opuszczała, by... by...
 Boże, mój Boże...