Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/083

 Rops, to akwaforta Ropsa błysło mu w głowie...
 Nie, nie! to madame Delmonse! Madame Delmonse! wołał Winiarski powieszony na szczycie wieży katedralnej w Burgos, powieszony u serca największego dzwonu...
 Ależ nie! To znowu Rops...
 — Gdzież tam. To rzeczywiście madame Delmonse.
 Kościotrup począł się ożywiać, poruszać, nabierać ciała, zgniłego, strupieszałego ciała, pokrytego wrzodami, wyszedł z trumny, stanął na środku pokoju — i jakaś ohydna, hydropiczna nierządnica poczęła tańczyć potwornego kankana...
 A wokół niej ciżba ludzi — nie! nie ludzi, bo widział tylko oczy, oczy szakali, tygrysów, zachłanne, drapieżne, chciwe oczy.
 — To taniec cnoty i wstydu...
 Nierządnica rzucała się coraz bezwstydniej.
 — To taniec harmonii i wesela...
 Bezwstyd i ohyda tańca przekraczały granicę najwyuzdańszej rozpusty...
 Rozległy się oklaski, wycia, wrzaski...
 Potem wszystko się rozlało w jakąś rozpaloną, ognistą ciecz — całe morze płomieni poczęło szaleć wokół niego, jakieś płomienne kule, nie, serca, jęły skakać nad jego głową, potem wszystko pogasło — straszna, pusta, przeraźliwa noc...
 Krzyknął i zemdlał.