Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/099

 Otchłanne, zbolałe, zgnilizną śmierci ziejące oczy wlepiły się we mnie, a cała twarz, ta potworna, łuszcząca, ropiąca się twarz drgała kurczowem wyciem:
 — Hanka! Hanka! Ha, ha, ha — raz byłam kochana. Teraz mogę zmarnieć, splugawieć na śmietnisku podwórza!
 Uciekłem, oszalały z lęku, z trwogi, z jakiegoś nieludzkiego przestrachu. Nazajutrz poszukiwano zbrodniarza, który zamordował prostytutkę — tu następował dokładny opis, jak wyglądała — policya utrzymywała, że samobójstwo wykluczone.
 — To straszne! — szepnął Szarski.
 — Straszne! Straszne! — Czerkaski znowu położył się na kanapie, zmęczony i wyczerpany.
 — Czyś ty ją rzeczywiście tak kochał? — spytał Szarski po chwili.
 — Kogo?
 — Hankę!
 — Czy ja ją kochałem? To mało, ja — ja... — żyć bez niej nie mogę —
 — A czemuś ją tak nagle porzucił?
 — Nie wiem. Rzeczywiście nie wiem. Nie wiem nie wiem...
 Długie milczenie.
 — Byłem przed paru dniami u Glińskich.
 Czerkaski zerwał się.
 — I co? i co?
 — Co? Strasznie zmizerniała. Z początku traktowała mnie prawie nieprzyjaźnie. Może sądziła, że