Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/100

chcę ją wybadać, czy nie zamyśla popełnić jakiegoś szaleństwa — ale widocznie czuła całą moją szczerość i współczucie, bo nagle zapytała: cóż on?
 — Kto on?
 Spojrzała na mnie strasznie smutno.
 — Bardzo chory — powiedziałem. — Miał ciężkie zapalenie płuc.
 Pobladła, ręce jej drżały, na ustach miała skrzywiony, jakby zakamieniały uśmiech.
 — A teraz? — spytała po chwili.
 — Przychodzi do siebie — powiedziałem — ale bardzo osłabiony.
 Dziwne, jak ta słaba, wątła kobieta umie się opanować; była chwila, że mi się zdawało, iż omdlałą podchwycę w ramiona.
 — I cóż dalej, cóż dalej? — Czerkaski drżał jak w febrze.
 — Nic więcej. Jej mąż nadszedł.
 Twarz Czerkaskiego mieniła się ustawicznie.
 — Co ci jest? — Szarski przyskoczył ku niemu.
 — Nic, nic. Jestem tylko bardzo osłabiony. Mój drogi, pozwól, że zostanę sam. — Zamknął oczy i zdawał się usypiać.
 Szarski wyszedł po cichu.