Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/112

 Krwawy toporze mściwej zawiści i arko miłości i wiecznego przymierza —
 do ciebie, Pani, wyciągam ręce w zbożnej pokorze, i proszę, i błagam:
 nie opuszczaj mnie!
 Przeczucie świtu i godzin błękitnych —
 Radośny gończe, co wiosnę wieścisz —
 Ciepły strumieniu, co lody stapiasz —
 Gwiazdo chłonąca wszystkich słońc blaski —
 Wartki strumieniu, co gór łańcuchy przeżynasz i kruszysz —
 Kocham cię, Pani — w krzyż rozciągnięty tarzam się przed tobą, stopy twe całuję i w krzyku uniesienia wołam ku tobie:
 Zawitaj, gwiazdo porana!
 Rozpaczny szale zwątpienia —
 Rąk opadniętych gryząca trucizno —
 Czarowna różdżko, co świętość w kał przemieniasz —
 Zatruta strzało, co serca niewinnych szałem piekła spowijasz —
 Złudna mgławico, co raje kłamiesz nieznane —
 Ku tobie, Pani wyciągam groźną, rozpaczną pięść:
 Przeklinam cię!
 Matko piękności —
 Matko rozpaczy i cierpień —
 Matko ułudy i wiecznych upojeń —
 Matko cudu i tęsknoty —
 Odwieczna zmoro, upiorze, szatanie —