Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/113

 Korzę się przed tobą.
 Elejson, elejson!
 Coś z duszy wyrwała krzyk grozy — ryk bólu — słodki czar pieszczącego szeptu — ciche łkanie rozmodlonej tęsknoty — rozpaczy bełkot serce łamiącej pokuty — ciche tam-tam matczynej kołysanki — gniewny rozgwar pomsty i zawiści, —
 Ulituj się, Pani!
 Coś przed oczyma rozesłała rajski przepych tęcz i świtów i mroków — o, można Pani, co w zaćmieniu słońca, w upiornie czarnym cieniu ziemi straszysz sądem ostatecznym wszelkie jestestwo — co wód głębie ku niebu spiętrzasz — co pustyń piaski od dna odrywasz i żarem słońca przepojoną lawą niebo zaćmiewasz — co wściekłe bałwanów nawroty na spienionych morzach łagodzisz i w uśmiech słodkiej stroisz dzieciny:
 Ulituj się, Pani!
 Ryku burzy i huraganów —
 Roztopie wściekłych barw i rozszalałych tęcz —
 Łkający bólu jesiennych deszczów —
 Łasko rozrodu i wiosennego szału —
 Grozo przekleństwa, szlochu pokuty, szepcie miłości, bełkocie upojeń —
 Elejson, elejson!
 Dobrotliwa —
 Wieczna —
Ułudo — Męko — Rozkoszy:
 Amen, Amen, Amen...