Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/117

sna, wiosna — roztajały lody i serca, rokwitły wierzby, pęcznieją brzozy, srebrzą się świeżym liściem topole, tylko w jego sercu smutek i żal.
 Jakiż mój początek, jakiż cel, o Panie?
 Mamże sam jeden wlec się samotny przez życie, bez chwili szczęścia i wesela?
 I cóż zamierzasz, Panie, ze mną w niedościgłych, niepojętych twych wyrokach?
 Mamże, jak on prorok, co z krzemienia swego serca wykrzesał gorący promień Słowa, iść między moją brać i czynić Twoje objawienie?
 To daj mi ono słowo, które wszechmoc Twoją wypowie, daj mi je, a podźwignę krzyż jeszcze krwawszy!
 A jeżeliś w nadmiarze łaski Twej chciał we mnie objawić nieznanych tajemnic potęgę, to zasiej odnowa plennem ziarnem me serce, ożyw rosą Twej mocy duszę mą, bom biedny, o Panie...
 — Jezus Marya, co się ze mną dzieje?
 Czerkaski zerwał się przerażony.
 Przecież nie jestem chory — przecież mój umysł pracuje trzeźwo i jasno?
 Zgrzytnął zębami.
 Po coś mnie stworzył.
 Nieść objawienie? Czego? Dla kogo? Jam sam — sam — sam!
 Uspokajał się zwolna.
 A Jasiek grał na łące, grał na piszczałce ulinionej z wierzby — a Marysia klepała bieliznę kijanką z co-