Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/122

 Gładził swą twarz o czarny jedwab jej sukni, słyszał jej głos, jej wesoły śmiech i... i...
 Ocknął się.
 Spojrzał na nią.
 I ona się ocknęła.
 I spojrzała na niego jakimś tajemniczym, dziwnym wzrokiem.
 Powstał i czekał. Więc to jawa — rzeczywiście jawa... Cofnął się.
 Cisza.
 Oprzytomniała.
 — Pan był chory — głos jej drżał jak delikatna struna metalowa, szarpana brutalną ręką — słyszałam, że pan już zdrowszy — i — musiałam przyjść do pana z wielką prośbą...
 — Hanka!
 — Ja, ja... proszę pana — zrób mi pan tę łaskę... to jedno — proszę pana...
 Czerkaski nic nie słyszał. Tylko bezgraniczna miłość, tkliwość — jakieś nieskończone uczucie błogości, jakaś święta łaska, co się w bezdeń próżnego, wypalonego krateru jego serca gorącym zlewała strumieniem... Głos jej, jakby przywiany z za szerokich pól, — i te oczy, te bezdenne oczy — smutne? wesołe? drwiące? szydzące? nienawistne?
 Obrzuciła go nagle zimnem, stalowem spojrzeniem.
 — Rozumie pan, co mówię?
 — Nie!
 Zamyśliła się.