Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/123

 — Pamięta pan ten dzień, ten nieszczęsny dzień, w którym pana poznałam?
 — Pamiętam.
 — Pamięta pan, co mi pan wtedy powiedział?
 — Pamiętam.
 — Pamięta pan, gdym — ha, ha, ha — gdy panu po raz pierwszy... ha, ha, ha... szarpnęła się konwulsyjnie i wybuchnęła chorym śmiechem — gdy pan — pan — pan mnie do raju wprowadził? Ha, ha, ha — raj, raj, raj...
 Czerkaski patrzał na nią uważnie.
 — Dziwne, Hanka, to bardzo dziwne — te twoje oczy, i głos, masz coś tak dziwnego...
 Śmiała się długo, serdecznie, dzikim obłędnym śmiechem.
 — Nędzny komedyant z ciebie.
 Cisza.
 Zbladła nagle i zachwiała się. Pochwycił ją, posadził na sofie.
 I znowu zdawało mu się, że śni. Dziwny, dziwny, pozaświatowy sen.
 — Powiedziałam panu coś przykrego?
 — Nie!
 — Zdawało mi się.
 Chciał wziąć ją za rękę, ale nie śmiał. Siedział cicho.
 Po chwili:
 — Jestem już spokojna! Słyszy mnie pan — rozumie mnie pan?
 — I jam spokojny; słyszę i rozumiem.