Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/125

skiej obróciła... i — i wracał i błąkał się po ciemnych pokojach.
 Tato! tato!
 Śmiertelna cisza!
 I — biedne, wpół błędne dziecko — znalazło się nagle w pokoju swej siostry.
 Chłopak rozejrzał się, spłakany.
 — Tato nie chce otworzyć.
 — Cicho, cicho, położę cię spać.
 — Boję się, boję.
 — Ja sama położę cię spać.
 Oczy, płaczem opuchłe, zamykały się — Siostra łagodnie wzięła go na ręce, obwisł nagle na jej ramionach i usnął.
 Słodka, dziwnie słodka, dziwnie smutna wieczność...
 Ogarnął Hankę — przytulił ją do siebie:
 — Hanuś, wybacz mi, wybacz...
 Szarpnęła się.
 Odruchem poprawiła włosy i znowu spojrzała na niego zimnym, stalowym wzrokiem:
 — Wybacz pan, jestem tak strasznie przemęczona... W tej chwili idę, tylko... przyrzecz mi pan, że pan wyjedziesz — natychmiast wyjedziesz. Teraz pan już zdrów. —
 — Jeszcze nie! — powiedział twardo.
 — Ale w tej chwili, gdy pan całkiem przyjdzie do sił wyjedzie pan?
 — Nie!