Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/126

 — Nie? Nie? — Roześmiała się. — Nie? Ja pana do tego zmuszę!
 — Pani?
 — Tak, ja, ja — ja to zrobię.
 Spojrzał na nią przeciągłym, smutnym wzrokiem.
 — Nienawidzisz mnie?
 Patrzyła przed siebie dalekiemi nieprzytomnemi oczyma.
 — Nienawidzisz mnie, tyś mnie zawsze nienawidziła. Zawsze, zawsze. Twoja miłość była nienawiścią.
 Uśmiechnęła się.
 — Tak, tak, moja miłość... miłość... Czemu mówisz o miłości? Nie kalaj tego słowa — nie kalaj, bo ty brukasz miłość, hańbisz ją...
 Podniecała się.
 — No, rzuć się na mnie, — zgwałć mnie — masz prawo.
 Mówiła cicho, spokojnie, mówiła jakby z jakiemś dalekiem przypomnieniem.
 — Wy wszyscy macie prawo — dla czego ty sam jeden tylko? Zdaje się, że gdzieś napisałeś: bo jeżeli żona przestąpi próg obcego męża, ukamienujcie ją...
 — Hanka, Hanka, co ty mówisz — nie mów tego.
 Mówiła coraz ciszej i coraz spokojniej.
 Nie, nie gniewaj się — nic nie jesteś winien. Wszystko, wszystko moja wina; byłam niepoczytalna, po raz pierwszy pokochałam, nigdy przedtem nie kochałam, nie umiałam ukryć mej miłości, aż nadto dawałam ci do poznania, co się we mnie dzieje — tak,