Strona:PL Puszkin Aleksander - Czarny orzeł.djvu/071

gwiżdż, a pieniędzy zawsze jak nie było tak niema.
 — Odprawże go Lidorycz. Też chętka zatrzymywać go. Daj mu konie i niech przepadnie do djabła.
 — Poczekaj, Pachomowna; w stajni są tylko trzy trójki, czwarta wypoczywa. Tylko patrzeć lepszych przejezdnych, nie chcę opowiadać swym karkiem za francuza. Ot, sprawdza się, już jadą! Ehe-he, a jak prędko! czy też nie jaki generał?
 Przed gankiem zatrzymał się powóz. Sługa zeskoczył z kozła, otworzył drzwi i za chwilę wszedł do nadzorcy młodzieniec w wojskowym płaszczu w białej czapce; tuż za nim wniósł sługa szkatułkę i postawił ją na oknie.
 — Koni! rzekł oficer rozkazującym głosem.
 — Natychmiast! odpowiedział nadzorca, proszę o kartę podróży.
 — Nie mam karty podróży. Jadę niedaleko... Czyż mnie nie poznajesz?
 Nadzorca zakrzątał się i pobiegł przywołać furmanów. Młodzieniec zaczął przechadzać się po izbie, wszedł za parawan i cicho zapytał nadzorczyni: Kim jest przejezdny?“
 — Bóg to wie, odrzekła nadzorczyni, jakiś tam francuz; ot już pięć godzin jak wyczekuje koni i gwiżdże. Dokuczył, przeklęty.
 — Młody człowiek zagadnął przejezdnego po francusku,
 — Dokąd pan jedzie? zapytał.
 — Do pobliskiego miasta, odparł francuz; stam-