Strona:PL Puszkin Aleksander - Czarny orzeł.djvu/102

Powalił on Saszę na ziemię i chwycił go za gardło. Lecz równocześnie silna ręka wpiła się w jego ryże i szczeciniaste włosy, a ogrodnik Stiepan podniósł go na pół łokcia w górę.
 — Ach ty ryża bestjo, mówił ogrodnik, jakże ty śmiesz bić małego panicza?
 Sasza zdołał podnieść się i przyjść do siebie.
 — Tyś mnie schwycił pod pachy, rzekł on, inaczej nigdybyś mnie nie przewrócił. Oddaj teraz pierścień i wynoś się.
 — Niby jakto, odrzekł ryży i, nagle obróciwszy się na miejscu, uwolnił swą szczecinę z ręki Stiepana.
 Rzucił się już do ucieczki, ale Sasza dopędził go, trącił w plecy i chłopiec upadł do góry nogami. Ogrodnik złapał go znowu i związał paskiem,
 — Oddaj pierścień! krzyczał Sasza.
 — Poczekaj paniczu, rzekł Stiepan zaprowadzimy go na rozprawę do ekonoma.
 Ogrodnik zaprowadził jeńca do dworu a Sasza towarzyszył mu, poglądając z niepokojem na swe spodnie, podarte i zasmarowane zielenią. Naraz wszyscy trzej znaleźli się przed Cyrylem Piotrowiczem, idącym na przegląd stajni.
 — A to co? — zapytał Stiepana.
 Stiepan krótko opisał całe zajście.
 Cyryl Piotrowicz wysłuchał go z uwagą.
 — Ty urwisie, rzekł, dlaczegoś się z nim pobił?
 — On ukradł z dziupli pierścień, ojczulku każ mu oddać pierścień.