Strona:PL Puszkin Aleksander - Czarny orzeł.djvu/105

ny nam isprawnik cały zakurzony wszedł do pokoju.
 — Wspaniała wiadomość! rzekł Cyryl Piotrowicz — schwytałem Dubrowskiego.
 — Dzięki Bogu, wasza wielmożność! — rzekł isprawnik z radością. Gdzież on jest?
 — To jest nie Dubrowskiego, tylko jednego z jego szajki. Zaraz go przyprowadzą. Pomoże on nam schwytać watażkę. Ot i przyprowadzono go.
 Isprawnik, oczekujący groźnego zbójcy, zdumiał się, ujrzawszy trzynastoletniego chłopaka dość słabej powierzchowności. Z powątpiewaniem zwrócił się w stronę Cyryla Piotrowicza i czekał wyjaśnienia. Cyryl Piotrowicz zaczął natychmiast opowiadać poranne zajście, nie wspominając jednak o Marji Cyrylównie.
 Isprawnik wysłuchał go z ciekawością, co chwila spoglądając na małego łobuza, który udając głupiego zdawało się nie zwracał uwagi na to co się wkoło działo,
 — Chciałbym pomówić z waszą wielmożnością na stronie, rzekł wkońcu isprawnik.
 Cyryl Piotrowicz zaprowadził go do drugiego pokoju i zamknął drzwi za sobą.
 Po półgodzinie wyszli znowu do sali, gdzie więzień czekał zdecydowania swego losu.
 — Pan chciał, rzekł do niego isprawnik, wsadzić cię do kryminału miejskiego, wysiec batami i zesłać potem na osiedlenie, lecz ja obroniłem cię i wyprosiłem dla ciebie przebaczenie. Rozwiązać go! Chłopca rozwiązano.