Strona:PL Puszkin Aleksander - Czarny orzeł.djvu/123

 — Naturalnie! było bardzo wesoło; tańczono do piątej rano. Ach, jak piękną była Jelecka!
 — I, mój kochany! Co też w niej pięknego? Nie taka była jej babka, księżna Daria Pietrowna? Aha, napewno bardzo się postarzała księżna Daria Pietrowna?
 — Jakto, postarzała? odpowiedział w roztargnieniu Tomski, ona już od siedmiu lat umarła.
 Panna podniosła głowę i dała znak młodzieńcowi. Ow przypomniał sobie, że tajono przed starą hrabiną śmierć jej rówieśnic i zagryzł wargi. Lecz hrabina wysłuchała nowej dla siebie wiadomości z wielkim spokojem.
 — Umarła! rzekła, a ja nie wiedziałam! Byłyśmy razem mianowane damami dworu i, gdy przedstawiałyśmy się, to cesarzowa...
 I hrabina po raz setny opowiedziała wnukowi swą anegdotę.
 — No, Paul, rzekła potem; teraz pomóż mi wstać. Lizeńko, gdzie jest moja tabakierka?
 I hrabina z dziewczętami poszła za parawan kończyć swą toaletę. Tomski został z panną.
 — Kogo pan chce przedstawić? cicho zapytała Liza Iwanowna.
 — Narumowa. Czy zna go Pani?
 — Nie! On wojskowy czy urzędnik?
 — Wojskowy.
 — Inżynier?
 — Nie! Kawalerzysta. A dlaczego pani myślała, że jest on inżynierem.