Strona:PL Puszkin Aleksander - Eugeniusz Oniegin.djvu/27

 Sława Puszkina i protekcya przyjaciół takich, jak Żukowski, zrobiła wreszcie swoje. Puszkin otrzymuje prawo wjazdu do stolicy, przyjęty jest na dworze, dostępuje wielkiego zaszczytu, że sam cesarz zostaje pierwszym i jedynym cenzorem jego utworów, — łaska wobec tępości i drobiazgowości ówczesnej cenzury w wielu wypadkach niezmiernie pożyteczna, czasami jednak zmieniająca się w niespodziewany ciężar, dzięki pedanteryi hr. Benkendorfa, który gromił poetę, iż na wieczorze prywatnym odczytywał przyjaciołom »Borysa Godunowa«, zanim ten utwór przeczytany został przez cesarza.
 W Petersburgu i w Moskwie, w latach 1826—1828, powstaje szósta i siódma pieśń »Oniegina«, wśród mnóstwa prac i niepokojów, ciągłych rozjazdów, kłopotów pieniężnych, zmiennych kolei losu, uśmiechów szczęścia i następujących w ślad za niemi rozczarowań, miłostek przelotnych i poważnych zabiegów matrymonialnych, lub, mówiąc słowami jednego z biografów Puszkina, — »śród trudów samowychowania, gotowych lekcyj życia, uniesień, szałów, walk i zwycięstw moralnych«. Stosunek krytyki do poety wciąż się nie zmienia, choć zdawałoby się, że świetna scena pojedynku w rozdziale VI. powinna była ich przejednać. Ale teraz już i nerwowy, wrażliwy, zmienny w usposobieniach poeta, otrząsnął się z toczącej go przez pewien czas melancholii, uczuwa w sobie przypływ