Strona:PL Reid Jeździec bez głowy.pdf/172

przy łożu chorego. Ku swemu miłemu zdziwieniu nie zastała już Isadory, a widok bladego śmiertelnie Geralda rozproszył w niej uczucia gniewu i zazdrości. Rzuciła się do łóżka chorego i, targając go za ręce, zaczęła wołać głosem, pełnym łez:
 — Maurice, Maurice, czy nie poznajesz swej Luizy?
 Gerald ciągnął w gorączce:
 — Przecudni są niebiescy aniołowie, ale żaden z nich nie jest tak cudny, jak ta, którą znałem na ziemi...
 — Maurice, co ty mówisz? Patrz, to ja jestem przy tobie!
 — O, nie mówcie mi, — majaczył chory — że w niebie jest życie usłane kwieciem, bo na cóż mi kwiaty, kiedy tam nie znajdę mego anioła, anioła prerji... A któż ma tak czarowne imię, jak ona... Luiza, Luiza...
 Nawet w chwili pierwszego wyznania w cieniu akacji, Luiza nie była tak szczęśliwa, jak teraz. Pochyliła się nad chorym i wycisnęła na jego ustach długi, gorący pocałunek. W zapomnieniu nie zauważyła, że w progu ukazał się Felim, wracający z polowania.
 — O, matko Mojżeszowa! — zakrzyknął Irlandczyk, rozszerzając ze zdumienia oczy. Czy to pani, miss Pointdekster, naprawdę? Ale, co to znaczy? Gdzie się podziała tamta kobieta?
 — Widziałam ją, jak odjechała stąd,
 — Tak prędko? To dobrze, to dobrze. Bo, widzi pani, ja nie lubię takich wojowniczych nie-