Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 066.jpg

 — Dla pana jest wszystko możebnem.
 — Potępia mnie pani, na wiarę przyjaciół i nieprzyjaciół.
 — Co mnie to obchodzi, widziałam tylko, że pan wyszedł.
 — Ale powróciłem, musiałem powrócić — szepnął ciszej.
 — Do teatru, zapomniał pan czego.
 — Do pani.
 — Tak?! — szepnęła długo i oczy jej zamigotały blaskiem radości.
 — Pan tak do mnie nigdy nie mówił.
 — Ale dawno tego pragnąłem.
 Ogarnęła spojrzeniem całującem jego twarz, aż poczuł coś jakby powiew ciepły na ustach.
 — Pan mówił o mnie tam w krzesłach z panem Weltem, czułam to.
 — Mówiliśmy o pani brylantach.
 — Prawda, że tak pięknych żadna niema w Łodzi?
 — Prócz Knollowej i Baronowej — powiedział złośliwie, uśmiechając się.
 — I o czem jeszcze mówiliście?
 — O pani piękności!
 — Pan ze mnie żartuje.
 — Nie mogę żartować z tego, co kocham — powiedział przytłumionym głosem, ujmując zwieszoną rękę, wyrwała mu ją szybko i patrzyła rozszerzonemi oczami, oglądając się dokoła, jakby te słowa powiedziano na sali.
 — Żegnam panią — mówił powstając, był zły na siebie, czuł, że popełnił głupstwo, że jej to tak prosto