Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 076.jpg

w wielki grecki węzeł, przepięty brylantowymi grzebykami.
 Ten sam naszyjnik brylantowy jaki miała w teatrze, skrzył się i teraz na odsłoniętej szyi, wszystkiemi barwami tęczy. Wspaniałe ręce wysuwały się co chwila z rękawów aż po ramiona.
 Była szalenie pociągającą, ale Borowiecki nie odczuwał tego już ani w połowie; odpowiadał prawie monosylabami, pił śpiesznie herbatę, chciał wynieść się jaknajprędzej.
 Wiadomość ta paliła go jak ogień.
 Lucy drżała z niecierpliwości, goniła wzrokiem nienawiści lokaja, który łaził jak senny i nie mogąc rzucić się na szyję Karola, przycisnęła mu z taką siłą rękę, że omal nie krzyknął z bólu.
 — Co panu jest? — spytała, spostrzegłszy jego pomieszanie.
 — Jestem szczęśliwy! — szepnął jej po francusku.
 Zaczęli rozmawiać, ale rozmowa nie szła, rwała się co chwila jak stare strzępy, gdy je kto chce silniej przytrzymać.
 Jej przeszkadzał lokaj, a jemu niecierpliwość i przymus, jaki sobie zadawał, żeby tutaj siedzieć teraz, kiedy był panem takiej wielkiej tajemnicy, w takiej chwili, gdy cło podnosiło się z 8 kopiejek do 25.
 — Może przejdziemy do buduaru — szepnęła cicho, gdy się herbata skończyła.
 I tak patrzyła na niego rozbłysłemi cudownie oczami, takim dziwnym blaskiem płonęły jej purpurowe usta, że Borowiecki, który wstał na to, aby się z nią pożegnać, skłonił głowę i poszedł za nią.
 Nie mógł się oprzeć jej urokowi.