Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 172.jpg

 — Bądź pewnym, że o daleko większych niźli twoja ironia może dosięgnąć.
 — Równocześnie zrobiłaś, Mela, dwa interesy — mnie dałaś szczutka i sama się pochwaliłaś.
 — A chciałam tylko jedno — powiedziała z uśmiechem.
 — Mnie uderzyć, prawda?
 — Tak i zrobiłam to z przyjemnością.
 — Ty mnie bardzo nie lubisz, Mela? — pytał trochę dotknięty.
 — Nie, Moryc — kręciła głową i uśmiechała się złośliwie.
 — Ale mnie i nie kochasz?
 — Nie, Moryc.
 — My robimy ładny kawałek flirtu — powiedział, zirytowany tonem jej odpowiedzi.
 — Pomiędzy kuzynami powinno to uchodzić, bo do niczego nie obowiązuje.
 Przystanęła aby dać kilka groszy jakiejś kobiecie, okręconej w łachmany, stojącej pod parkanem z dzieckiem na ręku i głośno żebrzącej.
 Moryc spojrzał drwiąco, ale sam prędko dobył jakiś pieniądz i dał.
 — I ty dajesz biednym? — zdziwiła się.
 — Pozwoliłem sobie na taką miłosierną operacyę, bo miałem akurat fałszywą złotówkę — zaczął się śmiać serdecznie z jej oburzenia.
 — Ty się z cynizmu już nie wyleczysz! — szepnęła, przyśpieszając nieco kroku.
 — Mam jeszcze czas i żebym miał jeszcze sposobność i takiego jak ty doktora...
 — Do widzenia, Moryc.