Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 247.jpg

 Przeszedł przez całe piętro dwóch pawilonów i wszędzie była ta sama pustka, nuda i senność.
 Trawińskiego ze względu i na własne położenie, ogarniał coraz większy smutek, tracił zupełnie wiarę w pomoc Bauma i szedł z tem uczuciem, z jakiem się idzie do konających — bo fabryka, która kiedyś pracowała w 500 ludzi, poruszała się teraz tylko stoma i wydawała mu się chorym, konającym organizmem, któremu nawet olbrzymie drzewa szumiące za oknami, zdawały się śpiewać hymn śmierci.
 Starego Bauma znalazł w trzecim pawilonie, wychodzącym na ulicę.
 Baum siedział w małym pokoiku przed biurkiem, zarzuconem stosem próbek towarów, pociętych w długie pasy.
 Przywitali się w milczeniu.
 Stary ścisnął mu mocno rękę i podsunął krzesło.
 — Dawno pana nie widziałem — zaczął Baum.
 Usprawiedliwiał się kłopotami i zajęciami, mówił długo, a nie śmiał przystąpić do celu swoich odwiedzin, powstrzymywał go smutek fabryki i taki sam smutek wyryty na twarzy fabrykanta, który blade oczy zwracał bezwiednie na okno, przez które doskonale widać było fabrykę Müllera błyszczącą wszystkiemi oknami.
 Odpowiadał krótko i czekał na wyjaśnienie wizyty.
 Trawiński to odczuł, bo przerywając jakąś opowieść, rzekł krótko:
 — Przyszedłem do pana z prośbą — zawołał i odetchnął nieco.
 — Proszę pana bardzo... słucham...
 Trawiński szybko opowiedział mu całe swoje położenie, ale o pomoc zawahał się prosić, ujrzaw-