Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 319.jpg

 — Co ja jej powiem? — myślał znowu.
 — Bardzo ładnie śpiewa, prawda?
 Przerwała milczenie, nie patrząc na niego.
 — Tak, tak! — odpowiedział prędko, goniąc wzrokiem śpiewaczkę, którą po skończeniu piosnki, otoczył tłum mężczyzn i odprowadzał do bufetu.
 Fortepian zamilkł i gwar z większą siłą niż przedtem wionął po salonie.
 Lokaje roznosili lody, konfitury, ciastka, cukierki i szampańskie, które co chwila hukało korkami.
 — Czy pan już puścił w ruch swoją fabrykę?
 — Nie jeszcze, dopiero koło jesieni to zrobię — odpowiedział zdumiony, bo był przygotowany na inne zupełne zapytanie.
 Spojrzeli sobie w oczy, zajrzeli aż do głębi dusz.
 Emma opuściła pierwsza, bo źrenice jej zaszkliły się łzami i rzekła cicho:
 — Z całej duszy życzę panu szczęścia we... wszystkiem... a chyba... pan... wierzy... że mu szczerze... życzę...
 — Jak nikomu.
 — I zawsze jednakowo... bez zmiany...
 Głęboki żal zadrgał w jej głosie.
 — Dziękuję...
 Pochylił głowę.
 — Żegnam pana — powiedziała, powstając, ale takim tonem, że zadrżał i pod wpływem jakiejś nagłej obawy czy strachu zaczął szeptać gorączkowo:
 — Emma, nie odchodź tak! Muszę się z tobą widzieć, jeśli nie zapomniałaś o mnie zupełnie, jeśli mnie nie masz za ostatniego nędznika, to pozwól mi przyjść do siebie, muszę z tobą mówić, chcę ci powiedzieć... odpowiedz mi chociaż słówko, błagam cię.