Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 323.jpg

jedni drugim przypisując winę tego wspólnego nudzenia się.
 Obejrzano stroje, otaksowano klejnoty, jakimi panie i panny były literalnie obładowane, obgadano i salon i gospodarzy i przyjęcie i samych siebie, a teraz nie było już co robić więcej.
 Nic tutaj zebranych nie łączyło, nie mieli nic wspólnego, zebrali się razem, bo pewien ton łódzkiego życia nakazywał bywać u Endelmanów, jak nakazywał zachwycać się ich galeryą obrazów i ich zbiorami dzieł sztuki, jak nakazywał czasem bywać w teatrze, jak również nakazywał od czasu do czasu dać coś na biednych, narzekać na brak życia towarzyskiego w Łodzi, wyjeżdżać za granicę i t. d.
 Naginali się z trudem do pewnych form przyjętych w świecie, a które były im obce i obojętne.
 Właśnie prawie o tem samem rozmawiał Bernard.
 — Pan Łodzi nie kocha? — przerwała mu Trawińska, aby skrócić zbyt długą tyradę.
 — Nie, ale żyć bez niej nie mógłbym, bo nigdzie bardziej się nie nudziłem i nigdzie więcej nie spostrzegłem śmieszności.
 — A, pan się zajmuje zbieraniem pewnych śmieszności.
 — Potępiła pani uśmiechem moją zabawę.
 — Nie zupełnie, radabym usłyszeć o celu tego zbierania.
 — Myślałem, że pani będzie rada co usłyszeć z mego zbioru.
 — Omylił się pan w przypuszczeniu, nie jestem ciekawa.
 — Niczego? — zapytał trochę drwiąco.