Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 370.jpg

 — Sprobuj pan tych, mocne, po siedmdziesiąt pięć kopiejek sztuka!
 Wyciągnął z kieszeni spodni mocno zatłuszczonych i powypychanych garść zmiętych i pokrzywionych cygar.
 — A te słabsze, po rublu, sprobuj pan! — dodał, wyciągając z drugiej kieszeni jeszcze silniej zmiętoszone, rzucił je na stolik, wałkował brudnemi rękami, żeby się poprostowały, ugryzał końce i podawał.
 — Sprobuję mocniejszych.
 Zapalił nie bez obrzydzenia.
 — Fein, co? — pytał, rozkraczając się na środku pokoju z rękami w kieszeniach.
 — Doskonałe, ale to, które pan pali ma inny jakiś zapach.
 — Moje kosztują po pięć fenigów, ja bardzo dużo palę i przyzwyczaiłem się do nich — usprawiedliwiał się. — Chce pan obejrzeć mieszkanie.
 — Z całą przyjemnością. Maks Baum dużo mi o nim opowiadał.
 — Pan Maks jest pana wielkim przyjacielem — wtraciła Mada.
 — To mądry chłopak, ale jego ojciec to ma coś... w głowie. Zobacz pan dobrze, oglądaj pan wszystko, to nie żadna tandeta używana, to wszystko na obstalunek robione w Berlinie.
 — Wszystko pan sprowadzał z za granicy?
 — Wszystko, bo Hüberman powiedział, że tutaj u was nic nie dostanie porządnego.
 Karol zamilkł i oglądał dość pobieżnie garnitury mebli, ciężkie portyery z jedwabiów i aksamitów, dywany, obrazy, a raczej wspaniałe ramy, bo na to zwracał uwagę Müller, kandelabry kosztowne a niesmaczne,