Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 380.jpg

 Przypatrywał się wszystkiemu dziwnie badawczym wzrokiem, jakby oglądał po raz pierwszy i opadł w fotel bezwładnie, zwiesił głowę na piersi i dyszał ciężko, bo mu duszę ścisnął jakiś mocny, bardzo bolesny spazm strachu niewytłumaczonego, czepiał się jeszcze oczami czarnych punktów cyfr na białej karcie książki, błyszczenia światła na bronzowym wielkim kałamarzu, to wieszał się jakby na tym coraz słabiej dźwięczącym odgłosie harmonijki, na szumie parku i na dalekim, głuchym odgłosie turkotów ulicznych, ale dusza ześlizgiwała się bezwładnie z tych krawędzi i zapadała w ciemnię pełną strasznej ciszy.
 Przed dziesiątą Karol skończył robotę i podał papiery, tłumacząc obszernie każdą pozycyę.
 — Dobrze, dobrze! — mówił od czasu do czasu Bucholc, nic prawie nie słysząc.
 Nic go to nie obchodziło, bo coraz głębiej czuł tę pustkę i osamotnienie w jakiem żył, coraz mocniejszem kołem zaciskało mu duszę zniechęcenie i niemoc.
 — Po co ja się tem zajmuję. Kosztuje tyle czy tyle, to kwestya kasyera — powiedział niechętnie.
 Borowiecki zabierał się do wyjścia.
 — Idziesz pan już?
 — Skończyłem robotę na dzisiaj. Dobranoc panu.
 Uścisnął mu rękę i wyszedł, a Bucholc nie mógł się zdobyć na prośbę, aby pozostał, bo w ostatniej chwili wstyd mu się zrobiło tej dziecinnej słabości.
 Słuchał słabnących w oddali jego kroków i byłby bardzo wiele dał, gdyby Borowiecki powrócił.
 — August, pójdźmy na górę — szepnął, podnosząc się z miejsca i poszedł bez pomocy lokaja, który gasił światła i zamykał drzwi.