Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 409.jpg

 — Tak nie trzeba mówić, ciociu, no, ja nie chcę, zawołała, bo zamknął oczy, głowę przechylił na poręcz krzesła i udawał trupa.
 Kama uderzyła go piórem po twarzy i udawała mocno rozgniewaną, bo połowa jej wichrowatych włosów opadła na czoło i zasłoniła oczy.
 Horn po obiedzie siedział w milczeniu i umyślnie nie zwracał uwagi na jej minki, jakie stroiła do niego, udawał obojętnego, a w istocie był znudzonym i leniwie przypatrywał się szeregowi portretów familijnych, tym wielkim głowom szlachciców z XVIII wieku, które z pod wygolonych czupryn zdawały się patrzeć surowo, groźnie prawie na setki dachów i kominów fabrycznych, roztaczających się za oknem, to na te znękane, blade, wycieńczone nadmierną pracą bezbarwne twarze prawnuczek, zajętych pracą ciężką na chleb powszedni.
 — Czy mam prosić, aby pan raczył przemówić do nas słówko?
 — Kiedy mi się nie chce mówić.
 — Ale pan nie chory, prawda? — zapytała cichutko, z niepokojem patrząc mu w oczy. — A może pan nie ma pieniędzy? — dodała prędko.
 — Nie mam i jestem bardzo biedna sierota — żartował.
 — Ja panu pożyczę, naprawdę panu pożyczę! Oho, mam czterdzieści rubli.
 Ujęła go za rękę i wyprowadziła do saloniku, gdzie biały Picolo zaczął zaraz szczekać na nią i ciągnąć za sukienkę.
 — Naprawdę panu pożyczę — zaczęła nieśmiało. — Mój złoty panie, mój drogi, mój kochany — szczebiotała, wspinając się przed nim na palce i gładząc go