— Albo nie jest równy? Mój Zajączkowski, mój dobrodzieju kochany, a czemże to lepsi jesteśmy od niego?
— Ksiądz niedługo każesz nam chamów całować po rękach.
— Jak tego będą warci, pierwszy to zrobię, dobrodzieju mój kochany. Jasiek, ognia.
Ale że Jaśka nie było, zapalił mu fajkę Maks, który do nich się przyłączył i słuchał nie słysząc, bo patrzył na Ankę idącą przodem z Karolem i łowił chciwie ich rozmowę, prowadzoną półgłosem.
— Nie zapomni pan o Wysockiej? — prosiła cicho.
— Jutro pójdę do niej. Czy ona naprawdę jest naszą kuzynką?
— Jest moją, ale myślę, że wkrótce będzie naszą.
Szli czas jakiś w milczeniu.
Ksiądz sprzeczał się z Zajączkowskim, a pan Adam śpiewał, aż się rozlegało po polach.
Puk puk w okieneczko
Otwórz, otwórz panieneczko
Koniom wody daj.
— Prędko pan przyjedzie?
— Nie wiem. Mam tyle roboty z fabryką, że nie wiem, co pierwej robić.
— Mało ma pan dla mnie czasu teraz, bardzo mało... — dodała ciszej i smutniej, ciągnąc dłonią po młodych rdzawych kłosach, co rozkołysane kłaniały się jej do nóg i obrzucały rosą.
— Proszę się spytać Maksa, czy ja dla siebie mam choćby godzinę czasu dziennie. Od piątej rano na no-
