Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 066.jpg

 — Wiecie, panowie, straszny wypadek się zrobił.
 — Broń Boże, nie panu prezesowi? — ozwał się jakiś głos lękliwy.
 — Co się stało?! — zawołali wszyscy, udając zaniepokojenie.
 — Co się stało? Stało się wielkie nieszczęście, bardzo wielkie nieszczęście — powtórzył płaczliwym głosem.
 — Straciliśmy co na giełdzie? — zapytał ciszej prokurent firmy, wychodząc z za przepierzenia.
 — Spalił się kto niezaasekurowany?
 — Umarł kto panu prezesowi?
 — Ukradli może te śliczne rysaki amerykańskie.
 — Nie mów pan głupich rzeczy, panie Palman — rzekł z powagą.
 — Ale co się stało, panie prezesie? bo mnie się już słabo robi — błagał Szteiman.
 — No, zleciał!...
 — Kto zleciał? Skąd? Gdzie? Kiedy? — leciały strwożone zapytania.
 — No, zleciał z pierwszego piętra klucz i wybił sobie zębów... Ha, ha, ha! — śmiał się serdecznie.
 — Co za witz, jaki witz! — wołali, zanosząc się od śmiechu, chociaż słyszeli ten głupi dowcip po dziesięć razy na sezon.
 — Błazen! — mruknął Stach Wilczek.
 — Może sobie pozwolić, stać go i na to! — odpowiedział szeptem Blumenfeld.
 Grosglück poszedł do swojego gabinetu, położonego za kantorem od podwórza.
 Pokój umeblowany był z wielkim przepychem.
 Czerwone obicie ścian ze złotemi lamperyami har-