Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 069.jpg

 — Dużo zostawił? — zapytał bankier w przerwie, oglądając sobie paznokcie.
 — Sześć milionów franków.
 — Ładny grosz. W czem?
 — W trzyprocentowej rencie francuskiej i w Suezach.
 — Doskonały papier. W czem robił?
 — W literaturze, bo...
 — Co? W literaturze?... — zapytał zdziwiony, podnosząc oczy na niego i gładząc faworyty.
 — Tak, bo to był wielki poeta, wielki pisarz.
 — Niemiec?
 — Francuz.
 — Prawda, ja zapomniałem, przecie to jego ta powieść „Ogniem i mieczem”. Mnie Mery ładne kawałki z niej czytała.
 Blumenfeld nie przeczył, przeczytał listy, wynotował odpowiedzi, pozbierał papiery i chciał odchodzić, ale bankier zatrzymał go skinieniem.
 — Pan podobno gra na fortepianie, panie Blumenfeld?
 — Skończyłem konserwatoryum w Lipsku i klasę fortepianową u Leszetyckiego w Wiedniu.
 — Bardzo mi przyjemnie. Ja bardzo lubię muzykę, a szczególniej te śliczne kawałki, jakie śpiewała Patti w Paryżu. Dobrze pamiętam, o... — i zaczął nucić dyskretnie jakąś uliczną aryetkę operetkową. — Ja mam dobre ucho, nieprawda?
 — Istotnie zadziwiające — odpowiedział Blumenfeld, przypatrując się olbrzymim, sinawym uszom bankiera.
 — Mnie przyszła myśl, żebyś pan dawał lekcye mojej Mery. Ona dobrze gra i to nie będą lekcye, bo