Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 070.jpg

pan usiądzie sobie przy niej i będzie tylko patrzeć, żeby się nie omyliła. Co pan bierzesz za godzinę?
 — Daję teraz lekcye u Müllerów, płaci mi trzy ruble.
 — Trzy ruble! Ale pan chodzisz na koniec miasta, siedzisz pan w chałupie, no i rozmawiasz pan z Müllerem, a to cham; co to za przyjemność mieć do czynienia z takimi ludźmi. A u mnie pan będziesz siedział w pałacu.
 — I tam w pałacu także — szepnął od niechcenia Blumenfeld.
 — Mniejsza z tem, zgodzimy się, bo jak Bóg Kubie, tak Kuba Bóg — zakończył.
 — Kiedy mam przyjść?
 — Przyjdź pan dzisiaj po południu.
 — Dobrze, panie prezesie.
 — Poproś pan do mnie Szteimana.
 — Dobrze, panie prezesie.
 Szteiman przyszedł zaraz i z niepokojem czekał rozkazów.
 Grosglück wsadził rękę w kieszenie, spacerował po pokoju, gładził długo bokobrody i dopiero w końcu rzekł uroczyście:
 — Ja chciałem panu powiedzieć, że mnie denerwuje ten ciągły brzęk szklanek w kantorze i to ciągłe syczenie gazu.
 — Panie prezesie, przychodzimy tak wcześnie, że wszyscy śniadania jadają w kantorze.
 — Na gazie gotują herbatę. Kto gaz płaci? Ja płacę. Ja płacę gaz na to, żebyście panowie mogli cały dzień pić herbatę! Gdzie tu jest sens! Od dzisiaj będziecie panowie płacili.