Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 084.jpg

jak on podparł Bucholca, pan wiesz, co to jest za kolorysta! no i to pan wiesz, że w niego wierzą, że on ma stosunki, że on jest znany na rynkach.
 — To wszystko prawda, ale jemu może pójść! — zakończył Moryc i wyszedł.
 W kantorze poszedł za przepierzenie do Stacha.
 — Panie Wilczek, stary Grünspan chce z panem pomówić choćby zaraz.
 — Mógłbym panu powiedzieć o czem chce mówić ze mną. Może mu pan powiedzieć, że mnie się nie spieszy, ze sprzedaniem placu, bo zakładam gospodarstwo.
 — Jak pan chce! — rzucił mu Moryc wychodząc.
 — Zmowa! — myślał, idąc Piotrkowską.
 Był tak zamyślony, że nie spostrzegł Zygmunta Grünspana, który kiwał na niego z powozu i przyzywał do siebie.
 — Moryc, czy ty już nie poznajesz znajomych! — zawołał Zygmunt przystępując do niego.
 — Jak się masz i do widzenia, bo czasu nie mam.
 — Chciałem ci tylko powiedzieć, żebyś przyszedł w niedzielę, bo Mela przyjeżdża.
 — Czy ona jeszcze siedzi we Florencyi?
 — Z Różą, to dwie waryatki. Rozie się nie chciało pisać do Szai, to ona cały list telegrafowała, cały list, ze dwieście wierszy!
 — Muszą się tam dobrze bawić?
 — Róża się nudzi, a w Meli zakochał się jakiś włoski książę i ma za nią przyjechać do Łodzi.
 — Po co?
 — Chce się z nią żenić. Tak pisała Róża.
 — Głupstwo.