Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 147.jpg

to ładny kawałek zdrowia — zauważył Grünspan, hamując niecierpliwość. — Ale ja nie mam czasu, panie Wilczek — dodał, powstając z ławki.
 — I ja również czasu nie mam, bo muszę iść na kolej.
 — Więc nasz interes?
 — No — ileż pan dajesz?
 — Ja lubię prędko załatwiać sprawy, dam panu dwa razy tyle za ten śmietnik, coś pan chłopu zapłacił — zawołał prędko, wyciągając rękę do zgody.
 — Ja nie mam czasu, panie Grünspan, a pan żartuje sobie ze mnie.
 — Dam panu pięć tysięcy rubli, no, gotowe?
 — Bardzo panu dziękuje za sąsiedzkie odwiedziny, ale na prawdę jest mi pilno, bo moje wozy pojechały już dosyć dawno na stacyę i czekają na mnie.
 — Ja panu powiem ostatnie słowo: dziesięć tysięcy rubli, zaraz, na stół, no jakże, będzie zgoda.
 Pochwycił jego rękę i uderzył w nią na zgodę.
 — Nie będzie zgody, bo nie mam czasu na zabawę.
 — Panie Wilczek, to jest złodziejstwo! — wykrzyknął namiętnie, odskakując parę kroków.
 — Panie Grünspan, pan nie jesteś zupełnie zdrowy!
 — Bądź pan zdrów.
 — Do widzenia! — rzucił Wilczek i z uśmiechem zadowolenia patrzył na fabrykanta, który rozwścieklony rzucił cygaro o ziemię i spiesznie szedł przez ogród, aż mu poły chałata fruwały jak skrzydła i biły o drzewa i zaczepiały się o krzewy agrestu, rosnące przy ścieżce.
 — Wrócisz ty jeszcze! — szepnął za nim ironicznie i zatarł z radości ręce.