Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 226.jpg

 — Nie było potrzeba, ale gdyby było, pewnie, że nie namyślałabym się...
 — Szkoda, że się tak nie stało, byłby ładny widok. Mieszkanie zamienione w szpital, a pani w siostrę miłosierdzia.
 — Byłby widok piękniejszy, bo pan z pewnością kazałbyś ich wyrzucić na ulicę — powiedziała z gniewem i już się nie odzywała, nozdrza się jej poruszały, a oczy rzucały ostre, mocne błyskawice; zagryzała usta, aby pokryć drżenie zdenerwowania.
 Nie tyle była gniewna na niego, ile rozżalona na jego niespodziewane okrucieństwo, nie mogła uwierzyć, żeby to on miał duszę tak twardą i zamkniętą na niedolę ludzką.
 To ją głęboko zabolało, spoglądała na niego z niedowierzaniem i obawą, ale Karol unikał jej spojrzeń, rozmawiał z Morycem i z ojcem i wreszcie podniósł się do wyjścia.
 Gdy ją całował w rękę na pożegnanie, szepnęła cicho:
 — Pan się gniewa na mnie? — i patrzyła mu prosząco w oczy.
 — Dobranoc pani. Chodź-że Moryc. Czy Mateusz poszedł?
 — Zaraz z wieczora wysłałem go do twojego mieszkania — powiedział pan Adam, bo Anka rozgniewana wyszła z jadalni na werendę.
 — Walcz i zwyciężaj w Łodzi, jeśli ci w domu podstawia nogę mazgajowaty sentymentalizm — odezwał się na ulicy Karol.
 Moryc szedł w milczeniu i bez humoru.
 — To jest logika kobiet, że dzisiaj porwie ją dola