Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 231.jpg

 — Pamiętam, wiem, że na jedno słowo otworzyłby mi kasę na rozcież... ale... tego słowa powiedzieć nie mogę... niestety, nie mogę...
 — Jeśli idzie o fabrykę, o całą przyszłość, to jabym się długo nie namyślał... jabym wszystko puścił... a powiedział to słowo... — szepnął znacząco Moryc.
 — Nie mogę... choćbym chciał... nie mogę.
 — A jeśli będziesz musiał?...
 — Tymczasem tego musu jeszcze niema. Nie mówmy o tem!
 Wstrząsnął się.
 — Ty Karol jesteś przesądny, a to nie pomaga w interesach. Ty o wielu rzeczach już myśleć umiesz, ale boisz się jeszcze je wprowadzać w życie. To cię może drogo kosztować, bo na przesądy trzeba mieć duży grosz...
 — Myślisz, że to, co nazywasz przesądami, to garderoba, którą w każdej chwili zmienić można? To wgryzło się w krew i dlatego taka ciężka z niem walka, a ciężka i dlatego, że jeszcze nie zupełnie jestem przekonany o bezużyteczności tych przesądów, a czasami myślę... ale mniejsza z tem.
 — To źle. Z takiemi głupstwami można być najlepszym kolorystą w świecie, ale trudno być średnim nawet fabrykantem w Łodzi. Może się wahasz? Może masz ochotę powrócić do Knolla, przyjmie cię... — drwił Moryc, skubiąc brodę nerwowo.
 — Daj pokój. Nie powraca się do dzieciństwa.
 — Nie, ale można z niego nigdy nie wyrastać.
 Karol się nie odezwał, tylko uważniej spojrzał w jego oczy.
 — Mogę ci dostarczyć pieniędzy.