Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 251.jpg

 Moryc umilkł i zapatrzył się na szereg wozów moknących na coraz gęstszym deszczu, a w końcu rzekł spokojnie:
 — Wełnie nie wiele przybędzie wagi, bo widzę, że wańtuchy nowe.
 — Pan jesteś za... sprytny! — odezwał się bankier i kazał pokryć wełnę oponami.
 — Ja znałem dobrze pańskiego ojca — zaczął znowu, uprzejmie podając mu cygaro.
 — Mądry człowiek, tylko głupią plajte zrobił.
 — Jak się komu nieszczęści, to i z pięści zachrzęści! — rzekł sentencyonalnie.
 — Cóż pan powiesz na mój plan?
 — A pańska matka była moją kuzynką, pan wiesz?
 — Sprzedawała resztki na Piotrkowskiej i trochę na fanty dawała...
 — Pan jesteś do niej podobny, ona była śliczna kobieta, obszerna, duża kobieta. Ja panu coś powiem. Pan masz głowę, pan mi się podobasz... A że ja lubię jak młodzi mają rozum, że ja lubię mądrym pomagać, to ja panu pomogę. Mnie się podoba pański projekt.
 — A ja wiedziałem, że pan jesteś mądry człowiek.
 — Zrobimy spółkę.
 — Dasz pan pieniędzy?
 — Dam panu.
 — Dużego kredytu?
 — Wyrobię panu.
 — Dobrze, to możemy się pocałować na początek spółki.
 — Ślicznie! Lepiej się sto razy pocałować, jak raz stracić trzydzieści tysięcy.
 Obszernie przedyskutowali punkty przyszłej spółki i ułożyli program działania.