Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 272.jpg

 — I to pieniądz niezły — rzekł Karol, podnosząc głowę z nad papierów.
 — To pieniądz gruby — poprawił Moryc.
 — Tak, jeśli towarzystwo asekuracyjne wszystko wypłacić zechce — powiedział Karol z naciskiem, bo go zirytowała ta wiadomość, że Moryc za jednym zamachem zdobywał piękną pannę i duży posag, a on, on musi się wiecznie męczyć...
 — Przyniosłem ci pieniądze.
 — Właśnie się obliczałem, że może nie będę potrzebował brać od ciebie. Znalazłem kogoś, który chce mi dać na weksel z terminem półrocznym i na osiem procent tylko — powiedział umyślnie, bo pieniędzy nie miał, ale chciał mu zrobić przykrość.
 — Bierz! Ja umyślnie dla ciebie pieniądze wydobyłem i zapłaciłem procent z góry.
 — Zatrzymaj pieniądze dni kilka, gdybym nie wziął, zwrócę ci koszta.
 — Nie lubię takich warunkowych interesów — mówił niezadowolony.
 — Więc panna Mela cię przyjęła? Dziwi mnie to trochę...
 — Dlaczego? Cóż mi masz do zarzucenia? — pytał prędko, gniewnie.
 — Wyglądasz na kantorowicza, ale to nie przeszkadza, tylko że...
 — Powiesz, proszę cię...
 — Tak się podobno kochała w Wysockim — powiedział tonem zdziwienia, pełnego złośliwości.
 — To jest taka prawda, jakby kto mówił o bankructwie Szai.
 — Dlaczegóż nie miałaby się w nim kochać? Ona