Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 279.jpg

 — Nie zawsze, nie zawsze — rzucił ciszej, bo mu przyszła na myśl Mela i Wysocki. — Skąd wydobyłeś taką dziewczynę? Wspaniała samica.
 — Co? podoba ci się?
 — Przystojna i czuć, że ma temperament, że...
 — Za dużo go ma i strasznie przytem głupia, mam już jej dosyć.
 Skrzywił się i zaczął laską ścinać czubki krzewów, a po chwili odezwał się ciszej:
 — Mogę ci ją odstąpić, chcesz?
 — Oferta wspaniała, ale do tej licytacyi nie stanę, za mało mam pieniędzy...
 — Ty się mylisz zupełnie. To jest polka, ona chce żeby ją kochać rano, w południe i wieczorem, żeby być jej wiernym i w końcu żeby się z nią ożenić. Mówię ci, że to głupia dziewczyna. Płacze mi po całych nocach i ciągle wyrzeka, a na odmianę robi mi awantury, że muszę ją nieraz uspokajać po swojemu.
 Błysnął oczami i silniej świsnął laską po krzewach.
 — Chcesz ją, to ci ułatwię... Muszę się jej i tak pozbyć w jaki sposób, bo się pewnie ożenię.
 — Słyszałem coś o tem na mieście... z Müllerówną?
 — Interes dopiero w robocie, nic jeszcze pewnego. W każdym razie byłbym bardzo wdzięczny temu, ktoby mnie oswobodził od tej dziewczyny. Może chcesz?...
 — O, dziękuję ci, ma brata i ojca, którzy podobno nie są zbyt dobrze wychowani... mogliby nie uszanować mojej skóry... A przytem i ja się żenię.
 Przyłączyli się do towarzystwa.
 Kessler zaprowadził wszystkich do wielkich żelaznych klatek, w których żyła gromada małp. Długim kijem, przez kraty, zaczął je drażnić; małpy na sam