Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 289.jpg

w ogrodzie i głuchego łoskotu Müllerowskich fabryk, czynnych i w nocy.
 Czas się wlókł strasznie wolno.
 Zegar bił godziny za godzinami, cisza potem rozlewała się tem głuchsza, w której tylko głos Józia coraz senniejszy rozlegał się słabo, aż i on skończył gazety i zabierał się do wyjścia.
 — A ty Józiu gdzie sypiasz? — zagadnął pan Adam.
 — W kantorze starego pana Bauma.
 — Cóż nie lepiej mu?
 — Pan Baum powiada, że nic mu nie jest, że jest zupełnie zdrowy. Pan Wysocki był dzisiaj, chciał go obejrzeć, to się tak rozgniewał, że go prawie za drzwi wyrzucił.
 — Fabryka idzie jeszcze?
 — Dziesięć tylko warsztatów czynnych. Dobranoc państwu.
 Ukłonił się i wyszedł.
 — Pan Maks opowiadał wczoraj, że od października zamykają zupełnie fabrykę. Stary Baum podobno zupełnie obłąkany, całe noce przesiaduje w fabryce i porusza warsztaty. Onegdaj znalazł go Maks w głównej sali, jak chodził od warsztatu do warsztatu i robił na nich. O, Karol idzie! — zawołała radośnie, podnosząc się z fotelu.
 Karol wszedł, przywitał się w milczeniu i rzucił się na krzesło.
 — Z miasta idziesz? — zapytał stary.
 — Jak zwykle — odpowiedział opryskliwie, zirytowany, że musi się tłomaczyć, ale spostrzegłszy niespo-