Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 306.jpg

Zamknij dobrze drzwi! — zawołała, gdy się już tam znalazły.
 — Słucham cioci — szepnęła, siadając w nizkim foteliku przy stole, na którym paliła się lampa w złotawej osłonie.
 — Oto, moje dziecko, przyszłam cię zapytać, jako twoja krewna, czy wiesz, co mówią w Łodzi o tobie i o Karolu?
 — Nie myślałam nawet, że mówić mogą — odpowiedziała cicho, podnosząc oczy.
 — I nie domyślasz się?
 — Zupełnie, nie mam pojęcia nawet, coby mogli mówić — odpowiedziała tak spokojnie, że Wysocka zatrzymała w sobie jakieś słowa, przeszła się kilka razy po pokoju, popatrzyła na nią i zawołała przyciszonym głosem:
 — Mówią, że... że Karol chętnie ożeniłby się z Madą Müllerówną, gdyby... gdyby...
 — Gdybym ja mu nie stała na przeszkodzie — podchwyciła mocno.
 — Więc wiesz?
 — Nie, ciocia mi to powiedziała przecież w tej chwili — szepnęła ciszej i zamilkła.
 Przechyliła głowę w tył, na wysoką poręcz fotelu i patrzyła przed siebie tępym, przygaszonym wzrokiem; wiadomość nie wstrząsnęła nią do głębi i odrazu, a rozlewała się po jej sercu gorącemi koliskami; przeżuwała ją jeszcze spokojnie, tylko jakieś bolesne drżenie przebiegało po niej, ale go tłumiła całą siłą woli.
 — Moja Anko, nie gniewaj się na mnie za złą wieść, która najprawdopodobniej jest tylko złośliwą plotką. Musiałam ci ją powiedzieć... Rozmów się z Ka-