Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 321.jpg

 — Zawsze przyznajecie ją sobie sami, nie pytając nas o zdanie.
 — Czasami pytamy...
 Uśmiechnął się.
 — Żeby stwierdzić tylko lepiej jeszcze własną racyę.
 — Nie, żeby się okazać uprzejmiejszymi niż jesteśmy.
 — Kessler do nas idzie.
 — To ja odchodzę, bo mam ochotę tego niemca pożreć.
 — I zostawia nas pan bez opieki przed jego nudzeniem — zawołała Anka.
 — On jest dziwnie piękny, tą jakąś jesienną pięknością, ostatnią — zauważyła Nina, patrząc za odchodzącym.
 — Kurowski, choć do nas, napijemy się — wołał z werendy Myszkowski, siedzący za stołem, w otoczeniu całej bateryi butelek.
 — Dobrze, napijmy się raz jeszcze za rozwój i pomyślność przemysłu — zawołał Kurowski, biorąc kieliszek i zwracając się do Maksa, siedzącego przy balustradzie i rozmawiającego z Karczmarkiem.
 — Nie piję za taką pomyślność. Niech przemysł zdechnie, a z nim wszyscy jego pachołkowie — zawołał Myszkowski już dobrze pijany.
 — Nie bredź, dzisiaj święto prawdziwej pracy, pracy wytrwałej i celowej.
 — Cicho Kurowski, święto, prawdziwa praca, praca wytrwała i celowa! Sześć słów, a sto głupstw. Cicho Kurowski, boś i ty sparszywiał pomiędzy tymi parobkami, żyjesz i pracujesz jak bydle i zbierasz grosze. Piję na twoje upamiętanie.