Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 357.jpg

wały się jak burza i wtórowały głośnym modlitwom robotników, klęczących dookoła grobu.
 Wiatr ustał nagle, drzewa stanęły w ciszy, zciemniło się jeszcze bardziej i śnieg miliardami białych ciężkich motyli zaczął spływać z posępnych chmur, pobielił groby i ludzi, pokrył wszystko zimną, jednostajną powłoką.
 Od Łodzi, wskróś śniegów, dolatywały przytłumione gwizdawki fabryczne, świszczące na podwieczorek.
 — Co się dzieje z Zośką? — pytał Blumenfeld Wilczka, gdy już wracali do miasta.
 — Pójdzie na ulicę. Kiedy się dowiedziała o śmierci Kesslera, wpadła w złość i zaczęła wymyślać na ojca, że przez niego będzie musiała szukać nowego kochanka. Ale podobno już Wilhelm Müller zajął się nią.
 — Cóż wy teraz Wilczek robicie? — zapytał Horn, przystępując do nich.
 — Szukam jakiego interesu. Puściłem Grosglücka, a węgle już mnie nudzą.
 — Podobno sprzedaliście plac Grünspanowi?
 — Sprzedałem — mruknął i zaciął zęby, jakby go dotknięto w bardzo bolesną ranę.
 — Co, okpił was?
 — Okpił, okpił! — powtórzył przez zęby z jakąś bolesną lubością. — Sprzedałem za czterdzieści tysięcy, zarobiłem na tem trzydzieści osiem i pół, ale mnie okpił! Nie daruję mu tego do śmierci! — postawił kołnierz od futra, żeby ukryć rozgorzałą wzburzeniem twarz i osłonić się nieco od śniegu, który zacinał im w oczy i padał coraz gęstszy.
 — Nie rozumiem, zarobiliście aż tyle, więc gdzież tu miejsce na okpienie?...
 — A tak. Wiecie, kiedyśmy już umowę podpisali,