Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 371.jpg

 — Co się tam dzieje, Anka? — zapytał stary niespokojnie.
 — Nic... nic... podobno u Trawińskiego stał się jakiś wypadek — odpowiedziała prędko, sama zapaliła lampę i drżącemi rękami zapuściła rolety.
 — Panienko... laboga... adyć... — wrzasnęła służąca, wbiegając.
 — Cicho... — krzyknęła gwałtownie. — Zapal lampę, bo tu za ciemno...
 — Adyć się już pali...
 — Prawda... dobrze... idź... zawołam cię...
 Głucha, splątana wrzawa pożaru podnosiła się coraz bardziej, potężniała i zaczęła się już wdzierać przez okna i drzwi.
 — Boże! Boże!... — szeptała bezradnie, nie wiedząc co robić, jak przytłumić te szumy, aby ich nie usłyszał pan Adam.
 — Anka, poproś pana Maksa na herbatę.
 — A dobrze. Zaraz napiszę do niego.
 Rzuciła się do biurka, odsuwała krzesła, trzaskała szufladami, rzuciła na ziemię jakiś wazon, potem ciężką tekę z papierami, przy podnoszeniu której przewróciła kilka krzeseł, to szukała atramentu, stąpała głośno, hałaśliwie uderzała drzwiami.
 — Co ty wyrabiasz dzisiaj! — mruknął chory, który jakoś niespokojnie nastawiał uszów i chwytał pomimo pewnej głuchoty, te dziwne drgania krzyków napełniających coraz więcej pokój.
 — Niezgrabna jestem... bardzo niezgrabna... to nawet już Karol zauważył!... — tłomaczyła się i wybuchnęła długim, bezprzyczynowym śmiechem.
 Zajrzała do drugiego pokoju, aby spojrzeć na fabrykę.