Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 378.jpg

 Nie pytał się o nic i poszedł do kantoru, który ocalał razem ze składami gotowego towaru, prawie pustymi.
 Dach był tylko zerwany na tych nizkich parterowych budynkach.
 W kantorze jęczał stary Jaskólski, poparzony przy ogniu, opatrywał go Wysocki.
 Borowiecki przez wybite okno patrzył jeszcze na dymiące gruzy, a potem powiedział przyciszonym, ale mocnym głosem do Moryca:
 — No i cóż! trzeba zacząć na nowo.
 — Tak, tak! Ażebyś ty wiedział co ja przeszedłem! Jestem zupetnie chory, boję się o siebie... Co za nieszczęście, co za nieszczęście... Byłem w mieście, patrzę, jedzie straż, no, niech jedzie zdrowo, niech się spóźni, a tu ktoś mówi: Borowiecki się pali... Przyjechałem, już cała przędzalnia była w ogniu! Co ja przeżyłem, co ja przeżyłem!
 Narzekał dalej płaczliwym głosem, symulował rozpacz i wielką boleść, a bystremi oczami nieznacznie obserwował twarz Karola.
 Borowiecki słuchał długo, aż w końcu znudzony tem opowiadaniem w kółko, nachylił się i szepnął mu bardzo cicho do ucha:
 — Nie blaguj, to twoja robota!
 Moryc odskoczył gwałtownie i zaczął krzyczeć:
 — Ty jesteś waryat! Ty masz bzika, ty!...
 — Powiedziałem.
 Odwrócił się do Mateusza, który zapłakany, ubrudzony, całował go po rękach i bełkotał coś niewyraźnie.
 Karol tyle zrozumiał, że ktoś umarł.
 — Kto umarł, gadaj po ludzku — krzyknął zniecierpliwiony.