wszakże wtedy równie mdławą bywa, na estetykę błahą i bezkrwistą, na religią, która u słabych przeradza się w mistykę religijnych zachwytów, u dzielniejszych staje się dobudką fanatycznego sekciarstwa i religijnego szału. Miłość niedojrzała okresu pokwitania, zawsze cośkolwiek z cech powyższych posiada. Z tego to czasu poezyi i rymu czytać można chyba tylko utwory poetów iście „z Bożej łaski“. Bez względu na całą etykę jakiej prawdziwa miłość potrzebuje, aby swą prawdziwą i czystą postać zachować, jej głównym źródłem jest zawsze zmysłowość.
Miłość platoniczna, to potworność, to samozłudzenie, to fałszywa nazwa całkiem odmiennych, choć pokrewnych uczuć.
O ile więc miłość jest zmysłowem pożądaniem, prawidłowo możliwą jest tylko pomiędzy osobnikami płci przeciwnej i do płciowego obcowania zdolnemi. Gdy tych warunków nie ma, albo gdy one giną, na miejsce miłości występuje przyjaźń.
Godnem uwagi jest znaczenie, jakie dla powstania i zachowania energii i wiary w siebie ma u mężczyzny siła jego funkcyi płciowych. Utrata męzkiego hartu i ufności w swą wolę, jakie dostrzegamy u onanistów i impotentów płciowych świadczy dowodnie o doniosłej roli rzeczonego czynnika.
Psychologicznie mniej stanowczą, ale nie mniej wyraźną jest ta rola u niewiasty, gdy ta po przejściu płciowej dojrzałości, matroną zostaje.
Strona:PL Richard von Krafft-Ebing - Zboczenia umysłowe na tle zaburzeń płciowych.djvu/22
Ta strona została przepisana.