Istnieją rzadkie przypadki, w których popęd płciowy trwa aż do późnej starości. „Senectus non quidem, annis sed viribus magis aestimatur“ (Zittmann). Oesterlen (Maschka, Handb. IiI) donosi nawet o 83-letnim mężczyźnie, skazanym przez wirtemberski sąd przysięgłych na trzyletnie zamknięcie w domu karnym za przestępstwo przeciwko moralności publicznej. Szkoda, że z tego doniesienia nie można się dowiedzieć ani o rodzaju przestępstwa, ani też o psychicznym stanie sprawcy.
Istnienie objawów popędu płciowego w późniejszym wieku samo przez się wcale patologicznem nie jest. Natomiast potrzeba przypuszczać warunki patologiczne, jeśli dany osobnik wogóle już jest wycieńczony i zawiędły, gdzie życie płciowe dawno już wygasło, a dopiero teraz u człowieka dawniej wcale nie nazbyt zmysłowego, popęd zjawia się z wielką siłą i nieprzeparcie, bezwstydnie, a często nawet opacznie zaspokojenia wymaga.
W takich razach nawet prosty, chłopski rozum przypuszczać będzie coś chorobliwego. Nauka lekarska zaś zna dobrze fakt, że tak określony popęd polega na chorobliwych zmianach w mózgowiu, wiodących do starczego ogłupienia. To chorobliwe zjawisko w sferze płciowej bywa niekiedy
- ↑ A. Kirn, Zeitschr. f Psychiatr. Bd. 39. — Legrand du Saulle, Annales d’hygiène 1868. Octob.
