tężenia. Emminghaus np. uważa (Psychopatologie, str. 225) jako stanowczo chorobliwe: bezpośrednie rozbudzenie się ponowne żądzy natychmiast po zaspokojeniu płciowem, z zaprzątnięciem całej uwagi danego osobnika, dalej obudzanie się chuci przy całkiem obojętnym płciowo widoku osób lub rzeczy. W ogólności namiętność płciowa i potrzeba odpowiednia jej zaspokojenia zostają w ścisłym stosunku z wiekiem i siłami osobnika.
Od czasu pokwitania popęd płciowy szybko się wzmaga aż do pewnego natężenia, od 20-go do 40-go roku jest najpotężniejszym, odtąd zaś zwolna słabnie. Pożycie małżeńskie zdaje się utrzymywać ale zarazem i do pewnego stopnia powściągać popęd.
Obcowanie płciowe z coraz nowemi osobami podnieca popęd.
Ponieważ normalnie kobieta mniej potrzebuje płciowego stosunku, aniżeli mężczyzna, dla tego to zdarzająca się namiętna żądza u niewiasty musi częściej przywodzić nam na myśl przypuszczenie czegoś chorobliwego, tembardziej, jeśli ta pożądliwość ujawnia się w zalotnej kokieteryi, wyzywającym stroju, albo nawet w gonieniu za mężczyznami, przekraczając granice przyzwoitości i dobrego obyczaju.
Nader wielkiego znaczenia jest u obydwóch płci usposobienie) czyli to, co konstytucyą nazywamy. Usposobieniu neuropatycznemu towarzyszy często zwiększona pożądliwość płciowa i osobniki takie nieraz przez całe życie jęczą pod brzemieniem tego konstytucyonalnego zboczenia. Potęga popędu
Strona:PL Richard von Krafft-Ebing - Zboczenia umysłowe na tle zaburzeń płciowych.djvu/62
Ta strona została przepisana.
