Nie mamci ja więcéj,
Co widzisz na głowie,
Ten zielony wianeczek,
Którym dała tobie.
Koszulinka jedna,
Żywoteczek jeden, -
Tobieby takiéj trza,
Co ich ma choć siedem.
Moje okieneczko,
Co się otwierało,
Siła łzyczek
Z mych oczyczek
Pod niém nakapało.
I nakapie jeszcze
Pod niém bardzo wiela,
Ja się nie dowiem,
Jak wiela
Ich tam nakapało.
Weźmieszli mnie jeszcze,
Ty młynarzy synu?
Nie chódźże ty do mnie,
Bo ty jednę
Szukasz z piéniążkami.
Nie znajdziesz ich u mnie;
Bo u mnie piéniążki
Wianeczek na głowie
I suknia
Co ją mam na sobie.
Sukieneczka jedna,
Fartuszek téż jeden, —
O idźże ty do takiéj,
Do takiéj,
Co ich miała siedem.
Jużech był u takiéj,
Co ich miała siedem;
Żadna mi się nie podoba,
Jeno ona,
Jeno ona, co ma jeden.
O Boże, Boże,
Co to za bieda!
Do jednej dziéweczki
Chodziło ich dwa.
Trzeci na piwnicy
Całym głosem krzyczy,
Coby (mu) otworzyła,
Coby otworzyła.
Ja nie otworzę,
Bobych grzéch miała,
Spowiadać bych się
Tego musiała.
Jam jest prawa panna,
Byłoby mnie gańba,
Przed tym naszym księdzem
To się spowiadać.
Jednę chusteczkę
Toćbych ci dała,
Gdybym prawe słówko
Z ciebie wiedziała:
Na sobotę zmowy,[1]
Na niedzielę opowiedź;[2]
Na wtorek będzie
Wesoło wszędzie.
Już się ta dziewéczka
Wydawać będzie;
Tego będzie brała,
Co go nie puszczała
Z piwnicy do komory.
