Wdycki, wdycki, wdycki, wdycki,
Wdycki się mnie zda,
Iże ma miła czarne oczy ma.
Znowa, znowa, znowa, znowa,
Znowa mnie się zda,
Iże ma miła się na mnie gniewa.
Gniewaj się ty na mnie, gniewaj,
Albo nie gniewaj;
Między ludźmi mi pozdrowienie daj!
Kto chce bez pole
Do miłéj bieżéć,
Niech się nie bawi,
Niż pójdzie leżéć
Ma miła złota
Otwórz mi wrota,
Niech mój koniczek
Nie depce błota.
Ty mój kochanku,
Nie ciążaj sobie,
A zléź z koniczka,
Otwórz ich sobie.
Na Zębowskiém[1] polu jabłońka,
Co ją tam sadziła kochanka;
Zielone listeczki puszczała;
Czerwone jabłuszka miewała.
Zawołał Franciszek z daleka:
Urwij mi jabłuszko z wysoka,
Urwij mi jabłuszko, — albo dwie —
Jedno dla miłego, drugie dla mnie.
Skowroneczek lata,
Powiada iż świta;
Świta wczas raniuśko,
Wstań moja miluśko!
Gdybych miała klucze
Od tego świtania,
Nie dałabych świtać
Aż do jutra rana!
Kiebych miała klucze
Ode dnia białego,
Nie dałabych świtać
Do roku całego!
- ↑ Zębów, wieś.
